Senin duvarların var sevgilim

Babamdan ve tanrıdan daha iyi davranmalıydın bana…
daha anlayışlı olmalıydın devletten ve bütün otoritelerden
sormanın ve cevabı aramanın suç olduğu bu yüzyılda
sınırlar koymamalıydın sözcüklerime,
aramıza ördüğün bir duvar senin sessizliğin,
ne zaman bir duvar yıkılsa o duvarın altında kalır benim düşlerim…
önce babam kendini inkar eder,
sonra evimizden kesilir sevdiğim ayaklar…
beklemek bir tünektir çocukluğumda,
beklediklerim “…yıkmaya teşebbüsten” hükümlü…
ne zaman bir duvar yıkılsa,
babam kahveye çıkmaz oluyor
bir adanın beyaz sakallarına küfrediyorlar uluorta,
küfrediyorlar emeğe, barışa ve aşka…
babamın gücü bir tek bize yetiyor…
ben bu yüzden unutmadım berlini… unutamadım…
senin duvarların var sevgilim,
çocukluğumun altında kaldığı berlin’de ki o duvara benziyor
şimdilerde ne zaman seni düşünsem,
duvarlara yaslanmaktan aşınmış omuzlarım ağrıyor…