aşk senin ismin, benim derdim!

tulumunu içimde şişiriyor tulumcu...
ızdırabı kendinden menkul bir türkü bu...
kimseler dinlemiyor bizi, kimse anlamak istemiyor....
omuzlarımda ki yıldız kalabalığını söküp, apoletsiz ve yalansız bir dünyanın ortağı oldum...
adınla başlamasamda her işe, her işte anımsadım ismini...
geçte olsa anladım gün geceyi koynunda saklarmış, vuslat hasreti...
orhan gencebay dinlemeyim bu gece, birde küçük rakı açmalıyım...
ben eski ben değilim ki kadın 70 lik rakıyı kaldırmıyor bünye...
lakin yazdırmadan güncesine yılgınlığı, hala başüstünde taşıyor özlemi...
ve herkesin unuttuğu şiirleri anımsıyor, anımsatıyor her fırsatta..
yer yüzü aşkın yüzü oluncaya dek
sürdürülebilir değerlerin bileşkesi aşk...
aşk bir kuzunun rakı içip kurda efelenmesi...
aşk mahallenin aar abisinin, mahallenin yosması karşısında başını eğmesi...
elestirel bir saldırganlık!
aşk senin ismin, benim derdim!
bildiğini biliyorum, sadece anımsatıyorum kadın
seni seviyorum