kelamı birlikte okur, birlikte yazarız bütün ayrılıkları!

yağmurları öldürdüler, kentlerin gri boğumunda
dokunduğumuz ten,kokladığımız çiçek karanlık...
el verdik,gönül verdik
göğsümüzde kör bir bıçak yarası,biz en çok o kapıda kanadık...
unuttuk mektup beklemeyi, hafta içi günleri saymayı unuttuk!
kestiğimiz saçımıza bit düştü, özlemin yüzüne utanç!
değeri yok artık kendimizden ne kadar verdiğimizin!
tutunduğumuz günlere hasret,şimdi biz bir sabrı büyütüyoruz
kelamı birlikte okuyor, birlikte yazıyoruz bütün ayrılıkları!
okuyana dokunmasada sözümüz, sözümüze aşk içerliyor!