De ki, aldandın renklerin en güzeline…

De ki aldandın renklerin en güzeline…
Işıkları hiç kapanmayacak sandın!
Ve mavi hep mavi!
De ki annenin dilinde bir ezgi dağladı ciğerini.
İçtiğin çay acı geldi, sigaran zehir zıkkım…
Kül basıp üstüne yaralarının; acını deştikçe büyüttün.
Büyüttün acını ve acın büyüdükçe sen küçüldün!
sen küçüldükçe büyüdü soruların!
Allahsız bir sanrı abandı şakaklarına
Belki unutursun diye bildiklerini
Unutur ve her şeye yeniden başlarsın diye
İsmini unuttun unutuş ırmağının!
Şimdi her şeye yeni baştan
Yeni baştan ve yalnız!
Yalnızsın, yaşlı bir köpek kadar!
Arama kendine başka şehirler,
Gitmek bir intihara eşken bütün kitaplarda
Gittiğin yerlerde bildiğinin bir benzeridir
Ve senin sandığın ne varsa hiç senin olmamıştır aslında…