Daha kaç ömür lazım, daha kaç şiir!

Şimdi dönsem seneler öncesine
O tramvay durağında bulsam kendimi...
Değişe değişe, değiştikçe bir parçamı öğüterek…
Bilsem geleceğimi bugüne…
…
Takvimlerden gün eksildikçe
Değişir insan,
Mevsimler değişir,
Anlamların ter koktuğu o günler…
Ve şeyler…
Artık saklanamaz hiçbir şey! şeylerin gerisine…
Değişmeyen tek şeyin değişim olduğu bir safsatadır!
Değişimde değişir!
Ve metaforlarla giydirilir şiirler…
Artık portakal çiçeği kokan düşler kurmuyorum…
Işıklarını seyrettiğim o İstanbul büyük gelmiyor bana…
Ya da ben İstanbul’a şiir yazacak kadar büyüdüm şimdilerde…
Şiir de değişir!
Haydi, bana bir yalan söyle!
İnandığım doğrum olsun şu günlerde!
Haydi, bana bir yalan söyle…
Yenileceğimizi ve yeniden yenileneceğimizi anlat…
Göğsümde taşıyacağım ve baktıkça başa döneceğim bir yalan!
Daha kaç ömür lazım, daha kaç şiir!
Değişim bile değişirken benim değişmeyeceğim günlere…